De Ramadan is ten einde. Als dingen ten einde komen wil je de balans opmaken. Ik wil odes brengen maar ik weet niet hoe ze recht kunnen doen aan de mensen waarover ze gaan. Hoe kan ik mijn drie beste vriendinnen ooit uitleggen wat ze voor me betekenen als de uitleg de vorm heeft van een gemberwortel die alle kanten uitgroeit, zonder begin of eind, zonder middelpunt omdat alles even gewichtig is, oneindig groeiend, zelfs als het aan één kant afgesneden wordt? De gevoelens die je bij bepaalde mensen hebt zijn zo intuïtief en onbewust dat het zinloos lijkt er achteraf woorden aan te geven. Het zijn de mensen bij wie ik de tijd vergeet aan wie ik een ode wil doen. Mijn beste vriendinnen aan de keukentafel van ons eigen huis, pratend over angsten, verliefdheden, herinneringen. De meisjes drinken goede wijn, geven elkaar complimenten die ze altijd menen, wisselen kleren uit, drogen elkaars tranen, zingen nummers van vroeger. Wij hebben het beste gezelschap in de wereld gevonden.
Bij vrienden gaat de tijd snel, alsof je hand in hand aan het rennen bent naar een punt dat er misschien niet is. Allen spuwen vuur en glitters en al onze vlammen en glitters botsen tegen elkaar. Onze levens stromen alle kanten uit maar haken ook in elkaar, we proberen elkaar bij te praten, bij te benen, maar delen van je leven blijven verborgen want de tijd is te kort en de woorden te traag. Als we maar vaak genoeg naar elkaar toe schommelen, onze voeten elkaar raken en we weten, waar we hierna ook gaan, we schommelen altijd weer elkaars kant uit.
Ouders hebben een andere invloed op de tijd. Bij hen lijkt het stil te staan, je bent weer kind, je wordt gekoesterd, je hoeft helemaal niets te doen zolang je bij je ouders bent. Dit is wellicht de zegen én de vloek van het ouderschap. Aan de ene kant zal je het toevluchtsoord zijn voor je kinderen, in jouw geur zullen ze zich immer thuis wanen, jouw woorden wegen zwaarder dan dezelfde woorden van ieder ander. Maar aan de andere kant sta je symbool voor een afhankelijkheid waar kinderen zo vroeg mogelijk afstand van willen doen. Je bent nooit een schone lei maar altijd een verzameling herinneringen.
Mijn ouders, op zoek naar de vervulling van het leven. Wie zijn zij eigenlijk en waarom is het zo moeilijk om je ouders te kennen? Het is moeilijk om mensen te kennen. Mijn broer en ik, opgegroeid in hetzelfde gezin, zelfde ouders, zelfde jeugd, en zo verschillend. Denkt hij over dezelfde dingen na als ik? Ik dacht voorheen dat ik een open boek was maar steeds vaker vindt men mij ondoorgrondelijk en ik weet niet of dat een goede ontwikkeling of niet. Je hoeft niet altijd alles te willen vertellen, je mag de tijd nemen na te denken over je gevoelens, je innerlijk leven verzorgen. Maar verander niet uit bitterheid, omdat je de mensen niet vertrouwt, omdat je niet durft te zeggen wat er op je hart ligt, omdat je geen bewondering hebt voor je eigen woorden, of omdat je gepraat maar zinloos vindt.
Ik wil door de velden rennen achter ons huis, in alle wateren duizend zonnen, het gras is heldergroen, in een ander leven had het er chemisch uitgezien, de lucht verandert snel, vogels vliegen met de wolken mee. Ik mis de winter, het leven voelt als een sleur en de kou prikkelt in je neus. Ook die momenten baden in schoonheid maar dat zie je pas achteraf. De menselijke geest is raar, inefficiënt, het mist wat het niet heeft, het waardeert wat voorbij is, het verlangt wat niet te krijgen is. Maar als het verleden, het heden en de toekomst allemaal tegelijkertijd plaatsvinden, als alles alles is, onder is boven en boven is onder, laag is hoog en hoog is laag en alle mensen zijn alle mensen, dan bestaat alle schoonheid tegelijkertijd met alle ongeluk.
Voor de zoveelste keer naar mijn werk fietsen over natte fietspaden terwijl de kou in je neus prikkelt is klote maar ook mooi, heimwee naar huis is klote maar ook mooi, een plek verlaten is alles tegelijk. Je bent hier maar ook daar. Je voelt verdriet maar ook geluk. Je bent verliefd maar ook gebroken. Het is lastig om tegengestelde emoties te voelen, onze hersenen kunnen het niet bijbenen en dus kiezen we elk moment onze focus en hobbelt ons gemoed van links naar rechts, boven naar onder. Het is de kunst om alles tegelijk te voelen, te weten dat ook wanneer je verdriet hebt blijdschap in je ligt, en ook wanneer je blij bent verdriet in je leeft. Je bent alles, hoe mooi is dat?