Tijd voor een vrolijkere noot?
Gisteren bracht de vader van een vriend mij thee. Zijn moeder was aan het bidden en zijn vader wilde het mij duidelijk naar de zin maken. Dat hij me thee gaf – heel netjes op een dienblad met munt en suiker – verbaasde mij enigszins omdat ik dat een man nog niet had zien doen. Dankbaar deed ik de munt en suiker in mijn thee, en proefde: zoute thee!
Een andere vriend vertelde mij dat er heus jonge mensen zijn die hier seks hebben voor ze met elkaar trouwen. Het was eens voorgekomen dat hij een auto bestuurde terwijl een vriend seks had op de achterbank. Ik was enigszins verafschuwd. ‘Je moet elkaar toch helpen,’ zei hij. Op de vraag of het alleen voor de vrouw een probleem zou zijn als iemand erachter zou komen zei hij: nee, als man verlies je er ook je geloofwaardigheid mee.
De man van mijn gastmoeder is met een tweede vrouw getrouwd en bij haar gaan wonen. Nadat ik hem voor het eerst bij ons thuis ontmoette, kwam mijn gastmoeder naar boven om mij te vragen wat ik van hem vond. ‘Wel aardig,’ zei ik, ‘maar niet heel erg want hij is bij die andere vrouw gaan wonen.’ ‘Oh,’ zei ze, ‘maar vind je niet dat hij veel praat? Hij praat veel te veel, het is maar goed dat hij daar is, ik hou ervan om alleen te zitten en na te denken. Hij maakte me gek.’
‘Zeg haar maar niet dat er vlees in het eten zit,’ zei de tante van een vriend toen we aan het picknicken waren in een natuurgebied dichtbij Hebron. Ik begon te lachen. ‘Ya allah!’ riep ze uit toen ze snapte dat ik haar had verstaan, ‘ze is een van ons!’ Toen ik het eten toch at – er zat een verwaarloosbare hoeveelheid vlees in en de salade die ze voor mij gemaakt had was zo heet dat ik ervan ging huilen – waren de twee vrouwen dolgelukkig. Het is de vraag of ze me ooit nog toestaan vlees te weigeren.
Paardrijden is hier een geliefde sport en elke avond galoppeert een stel mannen door de straten van Hebron. Het is een idyllisch gezicht, een stuk minder irritant om te zien dan jonge mannen op knallende motoren. Het gedrag is echter hetzelfde, ze schoppen het paard met hun beide benen als op een gaspedaal, en kijken trots voor zich uit, of in de ogen van een vrouw. Jonge jongens kunnen hun nieuwgewonnen trots nog niet verbergen, krijgen hun gezicht niet in de nonchalante plooi. De mannen op paarden geven het gevoel alsof je in een dorp bent, maar als ze gelijk opgaan met nieuwe auto’s langs nieuwe winkels lijkt het meer een filmset.
Vorige week toen ik met mij gastgezin at pakte ik een stuk groene peper om te eten. Er zat iets in mijn oog dus ik wreef om het eruit te krijgen. Bijna direct stonden mijn ogen in brand. Ik probeerde onopvallend naar de badkamer te sluipen terwijl ik mijn ogen nauwelijks kon openen. Ik waste alle mascara uit mijn ogen maar wreef daarbij mijn hele gezicht in met peper. Het brandde als een malle. Beschaamd ging ik in de keuken zitten terwijl tranen over mijn gezicht rolden. Mijn gastmoeder kwam me vragen of het goed ging, schrok toen ze mij zag. Mijn gastzusje moest lachen. Ze doopten mijn vingers in olie. Ik moest mijn ogen gesloten houden. Als een soort boeddhist, met mijn geoliede handpalmen naar de lucht en mijn ogen dicht, zat ik daar. Tussen mijn oogleden door zag ik mijn gastbroer geamuseerd kijken. Even later zat ik met rode ogen in mijn eentje mijn eten op te eten.
De vrouwen hier zijn lief. Ik zit bij een vriend in de winkel waar hij werkt en een jonge vrouw komt binnen: oh, schoonheid! roept ze uit als ze mij ziet. Aan mijn vriend vraagt ze of ze me mag kidnappen. Andere vrouwen vinden me een cutie, noemen het een gezegende dag omdat ze mij hebben ontmoet. De solidariteit onder vrouwen lijkt hier een stuk sterker, ik zie geen afgunst maar nieuwsgierigheid. Zodra ik één woord in het Arabisch zeg ben ik een van hen, een Palestijnse, maar dan met blauwe ogen.