Cairo is een stad van tegenstellingen. Het zijn de mensen die het maken, het zijn de mensen die het breken. Je ziet evenveel oogverblindende schoonheid als onooglijke lelijkheid. Mensen lijken er gelukkiger dan in eerste wereldlanden, maar ze hebben ook meer ongeluk. Het dagelijks leven heeft eindeloze mogelijkheden maar de toekomst is schraal. Seks is een taboe en toch zit er sensualiteit in de kleine dingen. Het is moeilijk een oordeel over deze plek te vellen. Ik heb het hier heerlijk, maar als buitenlander leef je als vorst en hoef je de armoede en ongelijkheden hoogstens te aanschouwen. Met mijn roze broek paradeer ik door grauwe straten, zo duidelijk geen deel van hier, zo duidelijk een product uit een andere wereld. Afweten van de mankementen in deze samenleving is iets anders dan ze daadwerkelijk voelen, daarvoor is er nog altijd tijd te kort.
We waren al lang van plan om naar het protectoraat Wadi Degla te gaan. Het ligt zo’n tien kilometer van ons af, aan de rand van Cairo, maar je waant je er in een compleet andere wereld, een miniatuurversie van de Grand Canyons in Amerika. Wat ooit begon als een klein stroompje werd een rivier die het kalksteen in allerlei vormen afschuurde en nu kun je de gelaagdheid van het leven letterlijk bewonderen. Het kwam er dan eindelijk van, we vulden onze tassen met dekens, boodschappen en kooltjes. Zoals altijd vertrokken we te laat. Het park zou om vijf uur sluiten en omdat we letterlijk stil stonden op de Corniche (later hoorden we van een taxichauffeur dat het de ergste verkeersdrukte was sinds lange tijd, reden onbekend) konden we het wel vergeten. Naarstig bedachten we alternatieve plannen, maar we wilden het toch proberen, we waren immers al op weg. Om kwart over vijf kwamen we aan. De bewakers waren er nog steeds en zouden er nog wel tot zeven uur zijn, zeiden ze. Wij voelden ons onoverwinnelijk. De taxichauffeur vroeg nog of we getrouwd waren. ‘Bijna’ antwoordde ik dit keer.
Voor de ingang van het park gingen we opzoek naar brandhout voor het vuur, en onderwijl vonden we zelfs een rooster voor op de barbecue, precies zo een die we hadden willen kopen in de tijd die er niet was. Nu waren we allen bepakt met grote tassen en armen vol hout, maar de meesten onder ons zagen niet voor zich hoe we met al die spullen naar onze kampeerplek zouden komen. Precies op dat moment kwam een jonge man in een glanzende pick-uptruck aanrijden. Hij dropte ons twee kilometer verderop. We grapten over hoeveel fooi we hem zouden geven, we gaven hem niks, hij was duidelijk welgesteld en elke pond zou een druppel zijn op een groeiende plaat. De perfecte kampeerplek was in zicht, maar voordat we die zouden inrichtten moesten we de berg op om de zon te zien onderdompelen in Cairo.
Vanaf hier is Cairo ver weg en vreemd, een satellietstad, zo grijs en bedekt met een gelige, ranzige laag smog. Toch houden we ervan, deze stad die zich naar je toetrekt met de belofte van ontelbare dingen die er gebeuren. De wind draagt verre geluiden mee. Op een geluksdag als deze verwacht je dan eindelijk ongeluk, maar het ongeluk kwam niet. We maakten een mooi vuur en we hadden precies genoeg hout om de avond behaaglijk te houden. Iedereen was verliefd op de shakshouka die ik maakte. We rookten een joint en de muziek galmde in de golving van de rotsen. Zo nu en dan hoorde je in de verte honden aankomen die zich als roedels door de vallei banen, op zoek naar vertier, eten, god mag het weten. Je hoort ze als eerste ergens boven je, blaffend dalen ze de rotsen omlaag tot ze aan de ingang van onze kampeerplek – een soort kom in de rotsen – stil blijven staan. Het geluid van jankende honden is geen vredig geluid, het is de inauguratie van de nacht, wilde nacht, zwarte nacht, onvoorspelbare nacht. Maar de honden bleven altijd op afstand en het waren tenminste dieren in deze tamelijk levenloze vallei. Afgezien van honden zagen we slechts een eenzame hagedis, een zandkleurig vogeltje en wat droge boompjes.
Op de terugweg vertelt de taxichauffeur dat zijn vrouw in verwachting is. Maar het is niet makkelijk voor zwangere vrouwen nu, de vervuiling is slecht voor de baby, er zijn allerlei supplementen nodig om het kind gezond te houden. Hoe beklemmend als je gezondheid in het geding komt maar je geen mogelijkheid hebt om daar iets aan te doen! Alleen in Cairo is de lucht en het leven zodanig vervuild maar ook alleen in Cairo zijn er genoeg banen en huizen. Wat moet je dan? We zitten zoals altijd vast in het verkeer en we voelen allebei de hoofdpijn opkomen die in Cairo bijna onveranderd in onze achterhoofden zeurt. Onze hoofden protesteren tegen de lucht, de stad bonkt tegen onze hersenen, en toch komen we er steeds weer terug.